ورزش های رزمی که بیشتر هنرهای رزمی شناخته می شود، مجموعه ای از فنون مبارزه ای و تکنیک های سنتی و باستانی در مقابله تن به تن می باشد. در سبک های رزمی سلامتی بدن و آمادگی جسمانی، رشد و تعالی ذهنی و معنوی کاملا در نظر گرفته شده است. در این رشته های ورزش رزمی سه گروه (با سلاح) ، ( بدون سلاح) ، ( مجموع هر دو ) همراه با مهارت هایی در ضربات دست و پا به کار گرفته می شود. هنرهای رزمی به علت اینکه از ورزش های پهلوانی و باستانی و مبارزات آیینی کشورهای مختلف منشا گرفته است، ادای احترام و رسیدن به فضایل اخلاقی در هر رشته اهمیت ویژه ای دارد. در ابتدای قرن ۲۱ رشته ای تلفیقی به نام هنرهای رزمی ترکیبی یا ام ام ای MME با ترکیب فنون رشته های مختلف رزمی اهمیت خاصی پیدا کرده است.
برای شرکت در کلاس آنلاین بدنسازی و کلاس فوتبال به اسان اسپرت مراجعه کنید.
اُ اسپرت (O-Sport)
پارسیان سابقه ای طولانی در ورزش های رزمی داشته اند. سال۱۳۶۰ در روستای آرجان از توابع بهبهان جام مفرغی و نیز سینی منقوش به تاریخ ورزش های ایرانیان باستان با قدمتی بیش از ۵۰۰۰ سال به دست آمد. رزمجویان پارسی آشنایی کامل به فنون رزمی دفاعی و کاربرد سلاح های سرد داشته اند. سال ۱۳۷۸ برادران منوچهری ورزش اُ اسپرت را که دارای ۱۱ سیستم مسابقه ای است، پایه گذاری کردند و پس از چند سال تلاش این ورزش در سطح ملی و بین المللی شروع به فعالیت کرده و کاملا به نام ورزش اصیل و باستانی ایران ثبت جهانی کردند. تمامی الفاظ برگزیده مربوط به نام های پارسی بوده و اُ اسپرت چالاکی، انعطاف پذیری و توانایی همراه با تمرکز نیاز دارد.
• آکسایا : سبک مبارزه ای- ترکیبی از ضربات استاندارد مشت، لگد، زانو و فنون پرتابی و مشت چرخشی به صورت انفرادی در رینگ و ۲ راند ۲ دقیقه ای اجرا می شود.
• آمادای : سبک هنری- جابجایی ورزشکاران و عبور از موانع با اجرای آکروباتیک، آیتم های سرعتی در این سیستم اهمیت داشته و بصورت انفرادی و تیمی برگزار می گردد.
• اوکسیان : از ورزش های رزمی سبک آزاد- بصورت نبرد ورزشکاران
• اهمتان : سبک مبارزه ای و نیمه آزاد- مانند آکسایا بوده ولی ضربات به سر مجاز نیست و مسابقات آن بر روی تشک اجرا می شود.
• ایساتیس : سبک هنری- که در دو بخش مهارت های نمایشی موزون بصورت انفرادی و مهارت های ناموزون همراه با موسیقی باستانی ایرانی در گروه های ۳ و ۵ نفره هماهنگ و بدون تکنیک های تکراری برگزار می شود.
• اسپدان : سبک مبارزه ای- که در دو بخش مهارت های نمایشی-تعادلی و شکستن اجسام برگزار می شود. جنبه های تمرکز و مهارت های فردی و سرعتی به صورت انفرادی و تیمی درنظر گرفته می شود.
• کاسپین : سبک ساحلی- ترکیبی از مچ اندازی و اجرای تکنیک های فردی، شناکردن و دویدن که ورزشکاران در ۴ تیپ مجزا به رقابت می پردازند.
• آگماتانو
• پارتیان
• تیس کوپان
• تیرازیس
اَیکیدو (Aikido)
این ورزش رزمی مدرن توسط موریهه اوشیبا، استاد بزرگ ژاپنی در قرن بیستم بنیانگذاری شد. هدف از خلق این هنر رزمی، دفاع بدون آسیب زدن به حریف بود (صلح و آشتی جهانی). آیکیدو تاکید بر حرکات و جنبش های داینامیک داشته و با استفاده از انرژی حریف و تشخیص بموقع ضربات حریف، کنترل او را بدست آورده و با بازگرداندن نیروی حریف، مفصل های او را قفل می کند. آی (به معنای بهم پیوستن و متحد شدن)، کی (به معنای انرژی و نیروی درون)، دو ( به معنای شیوه، راه و روش). آیکیدو یعنی هماهنگی بین روح، ذهن و انرژی درونی، که در این رشته قویترین سبک دفاع شخصی و منحصر بفرد مورد استفاده قرار می گیرد. سال ۱۳۷۴ استاد علی معروفی ورزش آیکیدو را با گذراندن دوره مربیگری به انجمن ورزش های رزمی ایران معرفی کرد.
موی تای (Muay Thai)
سال ۱۷۶۷ جنگنده مشهور، نای کانومتام که توسط برمه ها دستگیر شده بود، پیشنهاد داد تا با ۱۲ نفر از قویترین مردان آنها مبارزه کند. در این مبارزه تن به تن، نای همه را شکست داده و آزادی خود را بدست آورد و به کشور خود سیام بازگشت. از آن به بعد این سبک ورزش رزمی-جنگی بسیار مورد استقبال قرار گرفت. موی تای یکی از قویترین و خشن ترین رشته های رزمی تاکنون معرفی شده است. این رشته ورزشی مشت زنی تایلندی است و ضربات برهمه بدن وارد می شود، هنر دفاع شخصی در آن مشخص بوده و سبک آزاد دارد. موی (به معنای مبارزه) و تای (از ابتدای تایلند گرفته شده است.) این ورزش رزمی در ۵ راند سه دقیقه ای با زمان استراحت دو دقیقه ای بین هر راند برگزار می شود. موی تای سال ۱۳۶۸ توسط محمد توحیدی کاپیتان تیم ملی کاراته به ایران آورده شد و در سال ۱۳۷۳ از طرف فدراسیون ورزش های رزمی به رسمیت شناخته شد.
کاراته (Karate)
زمانی که در حکومت استبدادی چین در اوکیناوا سال ۱۶۴۴ قانون منع استفاده از شمشیر اجرا شد، مردم به سمت آموزش هنرهای مبارزه ای با دست خالی روی آوردند و همین مسئله باعث شکوفایی کاراته شد. سال ۱۹۲۱ گیچین فونا کوشی، استاد بزرگ کاراته اوکیناوا، هنرجویان بزرگی را با تکنیک های کاراته آشنا کرد و سبک های گوناگون کاراته را به ژاپن معرفی کرد. اما در قدمتی سه هزار ساله بودیدهاراما که از پیشوایان بودایی هندوستان بود حدود ۵۲۵ سال پیش از میلادمسیح خود را به معبد شائولین چین رساند و جزء مبتکران کاراته محسوب می شود.کاراته در سه سبک کنترلی، غیرکنترلی و رینگی دسته بندی می شود. این ورزش رزمی به معنای روش مبارزه و دفاع با دست خالی (بدون سلاح) است که شامل ضربات سریع دست و پا می شود. ورزش رزمی کاراته سال ۱۳۴۲ توسط هرمز میربابایی و فرهاد وارسته وارد ایران شد و سال ۱۳۴۹ مرتضی کاتوزیان اولین کمربند مشکی کاراته ایران را دریافت کرد.
تکواندو (Taekwondo)
سال ۱۹۵۵ ژنرال جوی هونگ هی نام تکواندو را بر این ورزش رزمی سنتی کره ای گذاشت. این ورزش جزء ورزش های رزمی ملی کره به شمار می رود که از زمان پادشاهی گوگوریو تقریبا ۳۷ سال قبل از میلاد بر نقوش دیواری کره حالات مبارزه ای آن یافت شده است. ت (Tae : به معنای پریدن و ضربه زدن با پا) – کوان ( Kwon : دفاع کردن و مشت زدن ) – دو ( Do : به معنای هدف، راه و روش ). با این تفاسیر تکواندو، روش مناسب استفاده از دست و پا می باشد. تکواندو در سه دوره ۲ دقیقه ای اجرا می شود و لباس اصلی آن سفید بوده و درجه ورزشکار با رنگ کمربند آن مشخص می شود که به ترتیب (سفید: دانه کاشته شده ، زرد: دانه بارور شده ، سبز: جوانه از خاک روییده ، آبی: گیاه در حال رشد ، قرمز: گل شکفته شده و سیاه: میوه گل که شامل ده دان یا همان دانه های میوه می باشد). تکواندو شامل چهار بخش ( ۱. کیورگی: مبارزه- ۲. پومسه یا فرم: حرکات نمایشی- ۳. هامبادانگ:حرکات رکوردی و نمایشی- ۴. دفاع شخصی ) می باشد. لباس ورزش کاران تکواندو، توبوک نام دارد و در سطح حرفه ای می تواند رنگ سیاه داشته باشد.
.
جودو (Judo)
ریشه جودو هنر جنگی تن به تن سامورایی ها و کشتی پهلوانی باستانی ژاپنی است که سال ۱۸۸۲ توسط جیگاروکانو پایه گذاری شد. جودو سال ۱۹۶۴ المپیک توکیو، اولین ورزش رزمی وارد شده در مسابقات المپیک بود. جودو از دو بخش ( جو: به معنای آرام و دو: به معنای راه و روش ) گرفته شده است. جودو یک روش آرام جهت تربیت ذهن و جسم انسان می باشد و حرکات خشن و مشت و لگد زدن به حریف ندارد. در این رشته ورزشی رعایت ادب و احترام متقابل تو حریف بسیار مهم بوده و مسایل اخلاقی در آن لحاظ شده است. فنون جودو در سه بخش اجرا می شود: ( فنون پرتابی: ناگه وازا – فنون خاک: کاتامه وازا یا نه وازا – فنون ضربه ای: آتِمی وازا ). لباس جودوکاران، جودوگی نام دارد و سفید یا آبی می باشد. رنگ کمربندها که نشاندهنده درجه هر ورزشکار می باشد به ترتیب: سفید- زرد- سبز- بنفش- قهوه ای (۳ درجه) و سیاه (۱۰ دان). ناحیه مبارزه تشک تاتامی به اندازه ۱۴ در ۱۴ متر بوده که منطقه مبارزه ۱۰ در ۱۰ می باشد و مدت بازی معمولا ۳ دقیقه است.
منبع:
https://www.iransporter.com/page/145/%D8%B1%D8%B2%D9%85%DB%8C.aspx
